Ne kadar bağırsam da,

Ne kadar bağırsam da, ne kadar ağlasam da, her ne kadar oraya buraya dikkatini çekebilmek için girmediğim kılık kalmasa da, bana geri dönmeyeceğini biliyorum. Adım kadar eminim, evet. Seni sevdiğim için pişmanım. Cebimdeki son kuruşu sana harcadığım için, bile bile kendimi aptal yerine koyduğum için, yüzündeki gülümsemeyi görmek için yapmadığım maymunluk kalmadığı için, senin yanında çocuklaşıp mantıksız cümleler kurduğum için çok pişmanım. Senin için herkesi hiçe sayıp, seni sahiplenip kafamın dikine gittiğim, seni kıskanıp korumaya çalıştığım için pişmanım. Ayrıldıktan sonra tüm paramı sigara ve alkole yatırdığım için senden nefret ediyorum. Hayatımdayken de, hayatımdan gittikten sonra da bana zarar vermekten başka hiçbir şey yapmadın. Sen haberin olmadan, farkına varmadan beni paramparça ettin. Ciğerlerim küle döndü, ses tellerim parçalandı bağırıp ağlamaktan, gözlerim şişti, benzim soldu, zayıfladım. Sana sevgilim diyemediğim her saniyenin Allah belasını versin. Hayat bu kadar acımasız olmamalıydı. Sen gülerken ben ağlardım, bunu kabul ederdim yeter ki mutlu ol diye ama başkasına dokunduğunu duyunca ağzıma geleni saydım. Bunu nasıl yaparsın, nasıl bu kadar midesiz olursun diye düşündüm. Ama hayat bu. Vücudumda sana ait izler var ve bunlar için pişmanım en çok. Sana kızıp camlara attığım yumruklar, parmaklarımın üzerinde derin kesikler bıraktı ve ben onlara her baktığımda o günkü gibi sinirleniyorum. Sen beni hiç anlamadın. Bana söylemediğin ve içinden gelmeyen şeyler için sana kızamam. Keşke bu kadar güzel rol yapmasaydın veya keşke bu kadar aptal olmasaydım. Toparlanacağıma yemin ettim bugün. Seni unutacağım. Belki uyandığımda her şey yoluna girer, belki büyüyünce geçer; bilmiyorum. Ama seni unutacağım. Unutamasam bile alışacağım. Başka birisi hatırlatmadığı sürece, bi yerde adın geçmediği sürece aklıma bile gelmeyeceksin. Ben böyle olsun istemezdim ama buna sebebiyet veren şey senin yalanların. Ne demişti şair, "Ben sensiz de yaşarım ama seninle bir başka yaşarım."